Δεν έπαιρνε αεροπλάνο, πάντα με πλοίο ταξίδευε. Γεννημένος στην Κρήτη την ήξερε τη θάλασσα καλά, μόνο αυτήν εμπιστευόταν. Έριξε ξανά μια αγχωμένη ματιά στο ρολόι του και σφίχτηκε ολόκληρος. Όσο συχνά και αν ανέβαινε, ποτέ του δε συνήθισε τη βαβούρα της πρωτεύουσας, τον πολύ τον κόσμο, τις καθυστερήσεις. Τα ’βαζε με τον εαυτό του που, σαν πρωτάρης, ξεγελάστηκε κι αργοπόρησε πάλι. Στο λιμάνι η θάλασσα αστραποβολούσε ηλιαχτίδες και φως πρωινό κι εκείνος έτρεχε αλαφιασμένος με το εισιτήριο στο χέρι του να ανεμίζει. Λαχανιασμένος είδε το καράβι της γραμμής δεμένο στους κάβους. Ανάσανε μ’ ανακούφιση, μα δεν έκοψε ταχύτητα, ώσπου φορτσάτος...

"Ξύπνησε στο σκοτάδι, με μια γεύση σκουριάς στο ξερό του στόμα και κάτι να τον κόβει στις άκρες των χειλιών. Πικρό αίμα. Αυτό σκέφτηκε, χωρίς να ξέρει γιατί. Ανοιγόκλεισε τα μάτια πολλές φορές. Δεν έβλεπε. Γιατί; Πήγε να απλώσει τα χέρια μα δεν μπορούσε να τα κουνήσει. Ήταν δεμένα πίσω του. Ένιωσε τα μάτια του να πλημμυρίζουν. Πού ήταν; Ποιος του το έκανε αυτό; Φοβόταν. Η ανάσα του έγινε γρήγορη. Προσπάθησε να σηκωθεί. Τα πόδια του ήταν κι αυτά δεμένα. Μαμά; Πού είσαι;

Την καταδιώκω δεκαεπτά ολόκληρα λεπτά, έχω επιθεωρήσει ήδη επτά φορές το γραφείο της κυρίας Ευρυδίκης Κομνηνού. Την ανακάλυψα να αναπαύεται τρίβοντας τα μπροστινά της ποδαράκια στο τρίτο ράφι της βιβλιοθήκης, στη ράχη του δερματόδετου εξώφυλλου του Ποινικού Κώδικα, στην άνω αριστερή γωνία του γράμματος Π.  Σκέφτηκα, αν αυτή η νεαρή μύγα φτερουγίσει με όλο της το θράσος πάνω από τα φαλακρά κεφάλια των παλαίμαχων συναδέλφων, αν αφεθεί να κάνει πασαρέλα πάνω στο μπράτσο της δερμάτινης πολυθρόνας, αν τολμήσει να μαγαρίσει το μυρωδάτο, βελούδινο χέρι μιας καλοντυμένης κυρίας, στο αποψινό απογευματινό τσάι, όλη η αρτιότητα της προετοιμασίας θα κλονιστεί.

«Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας αφήσω να περάσετε κύριε. Το διαβατήριο σας δεν είναι έγκυρο.» μου είπε επιστρέφοντας  μου το ταξιδιωτικό έγγραφο. «Τι εννοείτε δεν είναι έγκυρο; Έχει λήξει; Λείπει κάποια σφραγίδα;» είπα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου απότομα. Ο υπάλληλος ασφαλείας του παρακμιακού επαρχιακού αεροδρομίου, ένας πανύψηλος γουρλομάτης σχεδόν παραμορφωμένος τύπος δεν φάνηκε να ταράζεται καθόλου. Ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίστηκε στα έντονα σαρκώδη χείλη του.  Άνοιξα το διαβατήριο ενώ τα χέρια μου έτρεμαν από τα νεύρα και την κούραση. Ήταν όλα εντάξει. Η σφραγίδα, οι ημερομηνίες ακόμα και η φωτογραφία αν εξαιρέσεις ότι ήταν τραβηγμένη μερικά χρόνια...

Μπορεί και να μην το μάθαινα. Αυτό ήταν το σχέδιο. Να το μάθω όταν θα ήταν αργά. Αν δεν περνούσα εκείνο το Σάββατο έξω από το μαγαζί, στις 8.30 ακριβώς, αν δεν γύριζα από συνήθεια το βλέμμα μου, αν δεν έβλεπα ότι η βιτρίνα ήταν άδεια, αν δεν πλησίαζα να δω το κολλημένο άτσαλα χαρτί που έγραφε με μεγάλα γράμματα «ΚΛΕΙΣΤΟΝ», δεν θα το μάθαινα εγκαίρως. Ήταν τα δικά της γράμματα, ήμουν σίγουρος. Το αβέβαιο Σ που πάντα το έγραφε σαν Ε, το κοφτό Ν, το παιχνιδιάρικο Κ με τις ουρές στην άκρη του, το ολοστόγγυλο Ο. Μόνο εκείνη έγραφε...

«Μα, αστυνόμε, αλήθεια σας λέω, τον σκότωσα και τον έκαψα». Κοιτούσε τον άντρα απέναντι της όπως η μικρότερη κόρη της όταν είχε κάνει κάποια σκανδαλιά, με το πιο αθώο βλέμμα. «Κυρία μου, σας το λέω για πολλοστή φορά, πηγαίνετε σπίτι σας. Είναι δύσκολο να σας εγκαταλείπει ο άντρας σας, αλλά πρέπει να το δεχτείτε. Και είστε πολύ τυχερή που δεν σας μηνύουμε για το χρόνο και τους πόρους που διαθέσαμε για να ελέγξουμε τα ψέματα σας». «Μα…» «Όχι μα.  Ομολογήσατε ότι σκοτώσατε τον άντρα σας, υποδείξατε το μαγαζί από το οποίο προμηθευτήκατε το δηλητήριο, στο οποίο δεν το έχουν φέρει...

Τα βήματά μου αντηχούν στα αυτιά μου πολύ δυνατά. Περπατάω γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Σχεδόν τρέχω. Ο δρόμος είναι σκοτεινός. Οι μισές λάμπες του δήμου είναι καμένες ή και σπασμένες και όσες απομένουν πνέουν τα λοίσθια. Η ώρα είναι περασμένη. Κοντεύει μία το βράδυ και κάνει κρύο. Μπορεί να άργησε να έρθει ο χειμώνας, αλλά στα μέσα Γενάρη, τώρα, έχει πολύ κρύο. Θέλω να πάω σπίτι όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Να φάω. Να κάνω ένα καυτό μπάνιο. Να δω τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Μου αρέσει η ηρεμία της νύχτας. Μου αρέσει η μοναξιά. Αρκεί να μην περπατάω μόνη...