«Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας αφήσω να περάσετε κύριε. Το διαβατήριο σας δεν είναι έγκυρο.» μου είπε επιστρέφοντας  μου το ταξιδιωτικό έγγραφο.

«Τι εννοείτε δεν είναι έγκυρο; Έχει λήξει; Λείπει κάποια σφραγίδα;» είπα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου απότομα.

Ο υπάλληλος ασφαλείας του παρακμιακού επαρχιακού αεροδρομίου, ένας πανύψηλος γουρλομάτης σχεδόν παραμορφωμένος τύπος δεν φάνηκε να ταράζεται καθόλου. Ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίστηκε στα έντονα σαρκώδη χείλη του. 

Άνοιξα το διαβατήριο ενώ τα χέρια μου έτρεμαν από τα νεύρα και την κούραση. Ήταν όλα εντάξει. Η σφραγίδα, οι ημερομηνίες ακόμα και η φωτογραφία αν εξαιρέσεις ότι ήταν τραβηγμένη μερικά χρόνια πριν και με απεικόνιζε με μια περιποιημένη γενειάδα. 

«Ποιο είναι το πρόβλημα μου λέτε;» η φωνή μου είχε ανέβει μια κλίμακα. Η αντήχηση στην σχεδόν άδεια αίθουσα αναμονής την έκανε να ακουστεί ακόμη πιο δυνατά. 

Έβγαλε το άλλο του χέρι από την τσέπη του παντελονιού, ένιωσα ότι ανέδιδε μια απαίσια μυρωδιά ψαριού μολονότι φορούσε γάντια. Ο δείκτης του καρφώθηκε στο Greece.

«Δεν υπάρχει τέτοια χώρα» αποκρίθηκε και παρότι μιλούσε χωρίς να ανοίγει πολύ το στόμα του, τα δόντια του μου φάνηκαν μικρά, κοφτερά και σαπισμένα. Αισθάνθηκα αηδία. 

Η εξάντληση από το πολύωρο ταξίδι και ο θυμός με το ανόητο χιούμορ του γουρλοματη με είχαν φτάσει στα όρια μου. 

«Είστε με τα καλά σας; Είναι κάποιο είδος τοπικού αστείου αυτό; Μήπως δεν βρίσκομαι στις Η.Π.Α αλλά στη Χαμένη Ατλαντίδα;»

Έστρεψε τον γιγάντιο κορμό του προς τα πίσω και τέντωσε το χέρι του προς την οροφή δείχνοντας μου μια πινακίδα που μέχρι εκείνη τη στιγμή την έκρυβε το σώμα του. Κάποια λαμπάκια ήταν καμένα ενώ άλλα τρεμόπαιζαν. Διάβασα νιώθοντας μια ανατριχίλα να απλώνεται στην σπονδυλική μου στήλη. 

Innsmouth