Το νέο μυθιστόρημα του Άντυ Βρόσγου είναι ένα βιβλίο για την απληστία και όσα κακά συνεπάγεται αυτή, από τη σειρά Ιστός, αστυνομική λογοτεχνία των Εκδόσεων Κύφαντα, και έρχεται να μας θυμίσει τη ρήση του Αριστοτέλη πως «Η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων».

Προσωπική άποψη: Κωνσταντίνα Μόσχου

Αβαριτία: Ο τίτλος του βιβλίου, παράξενος, και ουσιώδης. Δανεισμένος από το Καθαρτήριο στη Θεία Κωμωδία του Δάντη, αποτελεί ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, και δεν είναι άλλη από την Απληστία. Ποιος είναι ο άπληστος που θα πληρώσει σε τούτο το βιβλίο;

Ένα ζευγαράκι μέσα σε σταματημένο αυτοκίνητο, στην κόψη του βράχου. Καταλαβαίνετε τι πρόκειται να συμβεί όταν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο νέος είναι ανήσυχος, κάτι τον απασχολεί. Εκείνη στον κόσμο της, μέχρι να καταλάβει πως έχουν μπλέξει άσχημα, καθώς τους πλησιάζει ένα ανθρακί Τσερόκι και οι επιβάτες του φαίνονται απειλητικοί. Κάπως έτσι ξεκινά το νέο βιβλίο του Άντυ Βρόσγου, Αβαριτία.

Η πλοκή ακολουθεί τη γραμμική εξιστόρηση, στα χνάρια ενός παλιού καλού αστυνομικού μυθιστορήματος, με κεντρικούς χαρακτήρες που δεν μας δίνουν πολλά από αυτά που κρύβουν μέσα τους. Τόσα όσα. Όπως αρμόζει στο αντρικό πρότυπο των κλασικών νουάρ. Με κίνηση και δράση που εναλλάσσεται με την πικρή ή στυφή ζωή του ήρωα.

Χάζευε τις φυλές των Αθηναίων λες και τις αντίκριζε για πρώτη φορά. Ίσως επειδή για πρώτη φορά δεν κοίταζε αλλά παρατηρούσε. Τις μαμάδες με τα καρότσια, τους δρομείς με την αθλητική περιβολή που έμπαιναν στο άλσος για να τρέξουν, τους ερωτευμένους που γελούσαν ακόμα και χωρίς λόγο, κρατώντας αγκαλιά ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές είμαστε τόσο εγκλωβισμένοι στον δικό μας μικρόκοσμο που είναι αδύνατον να αντιληφθούμε τον πραγματικό, συλλογίστηκε.

Έτσι, παρακολουθούμε τον Γρηγόρη Δημητρίου, έναν δημοσιογράφο προσωρινά χωρίς αντικείμενο εργασίας, να μπλέκει άθελά του σε μια περιπέτεια και να παίζει τον ρόλο του ντετέκτιβ, όταν η πλούσια σύζυγος ενός καναλάρχη του αναθέτει να βρει τον γιο της, Δήμο Τερζή, που έχει μέρες να δώσει σημεία ζωής. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι ο εξαφανισμένος χρωστούσε πολλά και τον κυνηγούσαν γι’ αυτό, ενώ θα μπορούσε άνετα να ξεμπλέξει αφού ήταν πάμπλουτος.

Ο δημοσιογράφος, μέσα στην απειρία του, θα περιπλέξει την κατάσταση, ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, από τη μια ο υπόκοσμος και από την άλλη η σόουμπιζ. Ευτυχώς όμως που υπάρχει ο αστυνόμος Πέτρος Αποστόλου για να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Εδώ είναι αξιοσημείωτο ότι οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι αρχετυπικοί, αλλά με πιο σύγχρονη ματιά. Ο δημοσιογράφος είναι πανέξυπνος, τολμηρός, και περνά μια δύσκολη φάση στη ζωή του. Όμως τίποτε δεν μπορεί να τον σταματήσει, εφόσον εμφανίζεται η κατάλληλη γυναίκα, την κατάλληλη στιγμή.

Ο Γρηγόρης άναψε άλλο ένα τσιγάρο περιμένοντας να ετοιμαστεί το ποτό του. Παρατηρούσε τον καπνό να ανεβαίνει τεμπέλικα προς το ταβάνι. Κανονικά, τέτοια ώρα θα βρισκόταν σπίτι του με την Όλγα· αν υπήρχε “κανονικά” με τη δική του δουλειά. Σίγουρα όμως δεν υπήρχε πια Όλγα και θα έπρεπε να αρχίζει να το συνηθίζει σιγά σιγά αυτό.

Στο βιβλίο είναι διάχυτη η αγωνία, οι σκληροί χαρακτήρες, οι μοιραίες γυναικείες παρουσίες, έντονο μαύρο χρώμα με αρκετό όμως χιούμορ, πολιτικές αιχμές, μουσική ροκ, καπνοί από τσιγάρα, αλκοόλ, καταχρήσεις, χρέη, πολλά χρέη και… απληστία. Από αυτήν δεν καταφέρνει να ξεφύγει ούτε ο ήρωάς μας, καθώς περιμένει τον ιδιοκτήτη μιας λέσχης προκειμένου να τον ξεψαχνίσει για τους εγκληματίες που σπέρνουν τον δρόμο του με πτώματα.

Μισή ώρα μετά ο Γρηγόρης είχε διπλασιάσει τις μάρκες του και στη μία ώρα δεν του είχε μείνει καμία. Είχε βγάλει χρήματα από την τσέπη του προκειμένου να αγοράσει κι άλλες ενώ στο μυαλό του γύριζαν εικόνες από τον Παίκτη του Ντοστογιέφσκι, όταν ένα χέρι τον έπιασε από τον ώμο.

Η πλοκή προχωρά στο τελευταίο ένα τρίτο του βιβλίου με αποκαλύψεις και ανατροπές που δίνουν καινούργιο γκελ στην ιστορία, ανεβάζοντας το αναγνωστικό ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος. Με ένα αναπάντεχο μπρος πίσω, ο συγγραφέας μετατοπίζει το βάρος στις σχέσεις μεταξύ των ηρώων, έτσι ώστε να φτάσει σε ένα φινάλε που και ικανοποιητικό είναι για τον αναγνώστη που περιμένει την κάθαρση, και από την άλλη πολλά υποσχόμενο για αυτό που έρχεται. Υποθέτω πως ο δημοσιογράφος και ο αστυνόμος θα επιστρέψουν σύντομα σε ένα νέο βιβλίο και θα είναι πράγματι αξιόλογο, ώστε να δούμε την εξέλιξή τους.

«Ώρα για κυνήγι, μικρή μου». Είναι η ακροτελεύτια φράση του βιβλίου που απομόνωσα, γιατί είχε εσάνς από Τσάντλερ. Ένα έντιμο βιβλίο πρέπει να τελειώνει και έντιμα!

Περίληψη: Αναλαμβάνοντας να βρει τον Δήμο Τερζή, έναν πλούσιο γόνο που δεν έχει δώσει σημεία ζωής για μέρες, ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Δημητρίου δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ την ευκολία με την οποία θα άρχιζαν να στοιβάζονται πτώματα γύρω του. Πόσο μάλλον την πιθανότητα το επόμενο να είναι το δικό του.
Ο αστυνόμος Πέτρος Αποστόλου καλείται να βάλει ένα τέλος σε αυτό το γαϊτανάκι του αίματος, βαδίζοντας σε μονοπάτια που τα όρια ανάμεσα στη αστραφτερή σόουμπιζ και τον σκοτεινό υπόκοσμο είναι δυσδιάκριτα. Και για να το κάνει αυτό, πρέπει πρώτα να υπερνικήσει τις εμμονές.