Author: admin1

Δεν έπαιρνε αεροπλάνο, πάντα με πλοίο ταξίδευε. Γεννημένος στην Κρήτη την ήξερε τη θάλασσα καλά, μόνο αυτήν εμπιστευόταν. Έριξε ξανά μια αγχωμένη ματιά στο ρολόι του και σφίχτηκε ολόκληρος. Όσο συχνά και αν ανέβαινε, ποτέ του δε συνήθισε τη βαβούρα της πρωτεύουσας, τον πολύ τον κόσμο, τις καθυστερήσεις. Τα ’βαζε με τον εαυτό του που,...

"Ξύπνησε στο σκοτάδι, με μια γεύση σκουριάς στο ξερό του στόμα και κάτι να τον κόβει στις άκρες των χειλιών. Πικρό αίμα. Αυτό σκέφτηκε, χωρίς να ξέρει γιατί. Ανοιγόκλεισε τα μάτια πολλές φορές. Δεν έβλεπε. Γιατί; Πήγε να απλώσει τα χέρια μα δεν μπορούσε να τα κουνήσει. Ήταν δεμένα πίσω του. Ένιωσε τα μάτια του να πλημμυρίζουν. Πού ήταν; Ποιος του το έκανε αυτό; Φοβόταν. Η ανάσα του έγινε γρήγορη. Προσπάθησε να σηκωθεί. Τα πόδια του ήταν κι αυτά δεμένα. Μαμά; Πού είσαι;

Την καταδιώκω δεκαεπτά ολόκληρα λεπτά, έχω επιθεωρήσει ήδη επτά φορές το γραφείο της κυρίας Ευρυδίκης Κομνηνού. Την ανακάλυψα να αναπαύεται τρίβοντας τα μπροστινά της ποδαράκια στο τρίτο ράφι της βιβλιοθήκης, στη ράχη του δερματόδετου εξώφυλλου του Ποινικού Κώδικα, στην άνω αριστερή γωνία του γράμματος Π.  Σκέφτηκα, αν αυτή η νεαρή μύγα φτερουγίσει με όλο της το θράσος πάνω από τα φαλακρά κεφάλια των παλαίμαχων συναδέλφων, αν αφεθεί να κάνει πασαρέλα πάνω στο μπράτσο της δερμάτινης πολυθρόνας, αν τολμήσει να μαγαρίσει το μυρωδάτο, βελούδινο χέρι μιας καλοντυμένης κυρίας, στο αποψινό απογευματινό τσάι, όλη η αρτιότητα της προετοιμασίας θα κλονιστεί.